Znacznie łatwiej jest zabijać niż prosić.

[MUZYKA]

STORMY

 Opowiem Ci o kobiecie z innego wymiaru, czego z początku, jako człowiek, nie mogłem pojąć i co wprawiało mnie w w niejasne zakłopotanie.

 Ta jasnowłosa istotka mająca zaledwie metr siedemdziesiąt wzrostu o smutnych błękitnych oczach ukrytych za kurtyną czarnych rzęs, w których było coś hipnotyzującego, codziennie nocą spacerowała po dachach w okolicy mojego domu. Zanim ktoś zadzwonił na policję z niespotykaną u ludzi zwinnością umykała gdzieś niezauważalnie jakąś nieoświetloną uliczką, gdzie nie było wyjścia, a i tak tam znikała...  Była tu nieproszona i złośliwie stukała w okna zupełnie bez powodu budząc śpiących ludzi, ale ja nigdy nie dzwoniłem po mundurowych, bo i tak to nie miało sensu. Interesowała mnie jej osoba. Byłem chyba jedynym zainteresowanym tą kobietą w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Reszta narzekała i próbowała tylko odgadnąć jej tożsamość. Odważyłem się wyjść jej na spotkanie, jeszcze nie wiedząc z kim mam do czynienia. Gdy próbowałem ją zaczepić na ulicy ignorowała mnie, a nawet nie odwracała się w moją stronę, choć doskonale wiedziała o mojej obecności. Próby porozmawiania z nią zawsze kończyły się niepowodzeniem. Spławiała mnie. Jej niedostępność sprawiała, że spędzenie z nią kwadransa dziennie zaliczałem do osiągnięć. Łamałem sobie głowę, czym mogę ją zainteresować. Nadal nie odpowiadała na zaczepki, bez względu na ich pomysłowość i jakość. Kręciła głową słysząc moje żarty. Jeśli miała coś do powiedzenia to tylko ripostę. Wątpiłem chwilami czy rozmawiam (czyt. próbuję rozmawiać) z kobietą. Jakby zapomniała kim jest z natury. Nie było w niej żadnej kokieterii, żadnej wrażliwości odpowiadającej jej płci. Z tych pojedynczych zdań, które udawały jej wypowiedzi, wywnioskowałem tylko, że kręci ją to co niekonwencjonalne i niebezpieczne. Lubiła cierpieć i zadawać innym ból. Czasem i mnie chciała zranić, jak nie lepiej: zabić. Pamiętam jak poczęstowała mnie papierosem i zgodziła się bym z nią pospacerował. Jednak poczułem się niewyraźnie zmęczony i skierowałem się w stronę domu, wcześniej ją przepraszając. Wymiotowałem i kaszlałem krwią przez kolejne dwa dni i podejrzewam, że to za sprawą papierosa-trucizny. Nie wiem czy opowiadałbym dziś o niej, gdybym dopalił ten przedmiot do końca. Niepokoiło mnie to, że często miała na sobie ślady krwi, ale już nawet nie pytałem czy swojej czy kogoś innego, bo w jej przypadku to jak deptanie po stopach śpiącej bestii gotowej rozszarpać każdego kto wtargnie na jej rewir. Nie wiem dlaczego nadal tam przychodziłem jej szukać. Czułem, że kogoś potrzebuje i łudziłem się, że mnie.

 Niedopowiedziane słowa i skąpe gesty to kolejne "atuty" Burzy, o czym zdążyłem się przekonać po pierwszych staraniach nawiązania z nią kontaktu. To sprawiło, że w końcu nigdy nie dowiedziałem się ile ma lat i jak się nazywa na prawdę. Po wielu tygodniach wyjawiła za to coś innego. Twierdziła, że jest Lalkarzem ze świata Gamma Fiction i utknęła w naszym świecie na Ziemi z zemsty bogini Mononoke, z którą nie miała dobrych stosunków i brała udział w spisku przeciw niej. Mówiła, że koniecznie musi odnaleźć lustro podróżne, by dostać się do Czarnych Landów, gdzie służy w T.A.P.N. jako Agent Ciemności. Chciałem oczywiście jej jakoś pomóc. "Chcesz zdechnąć z sensem?"-rzuciła. Mogłem się tego po niej spodziewać. Lubiła być samodzielna i zdana na swoje umiejętności, których nie udało mi się do końca poznać. Nienawidziła współczucia i litości, o czym dawała wyraźnie znać.

 Zawsze miała przy sobie sztylet, w którego rękojeści zatopiony był rubin, a na szyi widniał sznur z dziwnymi przedmiotami, w tym amulety i kluczyki. Nie pozwalała ich oglądać.

 Zawsze emanowała inteligencją i spokojem, a dookoła siebie roztaczała smutek. We mnie budziła strach, a jednocześnie ciekawość. Jej zachowanie nie było jednak ciągle takie same. Po trzech miesiącach coś się zmieniło. Jak dotąd nie miała zwyczaju zaszczycać mnie odpowiedziami na zadane pytania, lecz tego dnia wyjątkowo to robiła. Nawet jej wyraz twarzy raz przybrał coś na wzór uśmiechu. Zebrałem się na odwagę, by poprosić ją o to, by nie odchodziła. Zdanie, które usłyszałem zapadło mi w pamięci. "Burzową rzeczą jest wiecznie znikać, a Oliverową rzeczą jest wiecznie czekać". Wiecznie... Już więcej nie przyszła i kolejne dni ciągnęły się w nieskończoność. Nie mogłem się pogodzić z tym strasznym słowem na literę "w". Mimo jej oschłości i złośliwości nie dało się za nią nie tęsknić. Najlepsze było to, że na wszystko miała własną teorię, a każdą z nich nazywała "Burzowymi teoriami". Uwielbiałem ich słuchać.

 Nie godząc się, że to koniec nadal wspinałem się po dachach, nie zwracając uwagi na komentarze sąsiadów. I mijały lata. Dzień za dniem. Godzina po godzinie... Szukałem Stormy w każdej nowo poznanej dziewczynie. Żadna nie miała tego "czegoś" co powodowało, że aura dookoła tej osoby stawała się martwa i przepełniona cierpieniem. Pisałem porównania o niej i znalazłem idealne. "Umierająca gwiazda może zmienić się w czarną dziurę jeśli po zgaśnięciu, pod wpływem własnego ciężaru, zacznie wciągać samą siebie. Staje się wtedy mniejsza i gęstsza. Zasysa samą siebie, a jej zasięg staje się z upływam czasu większy, w efekcie czego pochłania swoich sąsiadów. I dookoła nie ma już prawie nic. Gwiazda Ciemności roztacza wokół siebie tylko mrok i chłód". Tak jak ona...

***

 Majestatycznie zdobiona srebrna strzała o lotkach z łabędzich piór utknęła w ścianie tuż obok mnie. Niespokojnie rozejrzałem się dookoła i wyciągnąłem ją zainteresowany, nie zwracając uwagi na to, że nie mam siły poruszać już zmarzniętym od zimowego mrozu ciałem. Tuż przy grocie owinięta była kartką. Rozwinąłem ją drżącymi palcami. Ten jeden napis coś mi przypomniał. To coś, co słyszałem wiele lat temu przed tym, gdy opinia wariata stała się mym głównym przezwiskiem tuż obok imienia. Zakończyłem wspinaczkę jeszcze zanim ją rozpocząłem i skierowałem się w prost na ulicę, gdzie widziałem Stormy po raz ostatni. "To znak"-myślałem. To z jej ust usłyszałem to zdanie. Przeczytałem szeptem tę myśl z kartki i niczego się nie spodziewając poczułem przeszywający ciało ból. Nie traciłem czasu na szukanie jego źródła. Bardziej interesowało mnie to kogo ofiarą się stałem. To była prosta zagadka, szczególnie dlatego, że białowłosa wyszła mi na przeciw. Całe życie przeleciało mi przed oczami. W myślach pytałem: "dlaczego?". W myślach, bo głosu nie mogłem z siebie wydobyć nawet gdybym bardzo chciał. Dusiłem się krwią. Nie mogłem uwierzyć, że szukałem jej przez ostatnie lata, a ona tak po prostu przeszyła mnie strzałą.

 Przebite na wylot gardło powoli traciło oddech. Ciało sztywniało, robiło się bezwładne. Coraz mniej słyszałem, nie czułem już krwi spływającej po klatce piersiowej, choć jej strumień się nie zmieniał. Ostatnie co zapamiętałem to jej słowa.

- Obserwować, znikać, rozpływać się, uciekać, zamilczeć, zapomnieć... I wracać.

 Zapadła ciemność.

Obudziłem się w wielkiej sali, której ściany odbijały światło i wyglądały jak barwione szkło. W głowie nie miałem już szumu jak sprzed momentu śmierci. Nie mam pojęcia ile "spałem". Wiem tylko, że bardzo długo. Po chwili usłyszałem z daleka głosy i kroki odbijające się w budynku niczym echo, najwyraźniej ktoś zbliżał się ku miejscu mego pobytu. W otwartych drzwiach w kształcie długiego trapezu równobocznego zobaczyłem wyprostowaną, męską sylwetkę na tle jasnego białego światła. Drzwi zamknęły się, pozbawiając mnie możliwości zobaczenia jego twarzy. Podszedł bliżej. Jak na komendę zapaliło się nie byle jakie oświetlenie. Sufit powoli robił się co raz jaśniejszy i po kilku sekundach mogłem zajrzeć nieznajomemu w oczy.

-Chce pan najpierw wiedzieć kim jestem, kim ty teraz jesteś, czy gdzie cię przenieśliśmy?- zapytał.

-Obojętnie. Czekam na wyjaśnienia- powiedziałem i wstałem z materacu.

-Twoja dusza została wykradziona z ciała i przeniesiona do innego. Jesteś Kieszonkowcem- zaczął.- Znajdujesz się w wymiarze zwanym Gamma Fiction, a dokładniej w krainie Elurra. Wieczna Zima, jeśli wolisz. Ja nazywam się Shan i jestem Smokiem kultury Chińskiej- wyciągnął do mnie rękę.

-Oliver- uścisnąłem mu dłoń.

 Nigdy nie dowiedziałem się jak tu się dostaliśmy. Jedynie wiem co się ze mną stało i kogo ze mnie zrobiono. Kartkę, która przyczepiona była do strzały, zawsze noszę w kieszeni. Dopiero teraz zrozumiałem co miała na myśli pisząc "ŚMIERĆ JEST TYLKO POCZĄTKIEM".

WSPOMNIENIA | POWIĄZANIA | PRZEDMIOTY

***

[Witam. W karcie pominęłam już jak dostała się z powrotem do Gamma Fiction, ponieważ to miało mało wspólnego z przedstawieniem jej charakteru, ale wyjaśnienie na pewno zamieszczę w osobnym poście jako opowiadanie. 

Jestem otwarta na wątki.]